Απ' αλλού........γι' αλλού......στο αλλού.....

Για κάποιο λόγο επιμένεις.... Σε ρωτάς γιατί. Κάτι καλό θα υπάρχει εκεί μάλλον. Ή κάτι πρωτόγνωρο. Κάτι δεν πάει, αλλά επιμένεις να επιμένεις. Όχι να υπομένεις! Άλλο πράγμα είναι τούτο. Κουράζεσαι, θυμώνεις, μα εκεί εσύ. Δεν πεισμώνεις. Απλώς συνεχίζεις. Κι ο άλλος ίσως και  να υπομένει. Ο ένας επιμένει, ο άλλος υπομένει. Πάντως και οι δύο ()π()ΜΕΝΟΥΝ. Το πάνω και το κάτω αλλάζει μόνο. Και κάπου εκεί μπαίνει σφήνα η ερώτηση: Ποιος από τους δύο προσπαθεί; Ο υπομένων ή ο επιμένων; Και οι δύο; Ίδιος στόχος και  να προσπαθούν τόσο διαφορετικά; Μοιάζει με μάχη που έχει μόνο απώλειες και ποτέ κατακτήσεις! Μα είναι σαφώς καθορισμένοι οι στόχοι. Και οι ανάγκες. Ίσως όχι οι προμήθειες.

"Νιώθω μεγάλη μοναξιά μέσα στο πλήθος"....... Όταν εσύ είσαι όλο μου το πλήθος. Κι όταν είμαι με το πλήθος και λείπεις εσύ.

Σιωπή!!!! Τόσο σιωπηλή. Τόσο θορυβώδης. Τόσο βρωντοφωναχτή! Παλιά μελωδική. Σιωπή. Τόσο εποικοδομητικά δυσμενής. Τόσο δυσμενώς εποικοδομητική (;)

Αλλιώς. Όπως εκεί. Όπως πριν. Όπως μέσα. Έτσι. Έτσι αλλιώς. Μα προσπαθούμε και αλλιώς. Πώς;

Ούτε τέλος, ούτε αρχή. Και τέλος και αρχή. Και πάμε πάλι απ' την αρχή. Ξανά και ξανά απ' την αρχή, χωρίς τέλος....στο τέλος.  

Και ποιός σου πε κούκλα μου πως αυτό που βαφτίζεις προσπάθεια, είναι στ αλήθεια τέτοιο; Ωραία τη στολίζεις τη συμπεριφορά..... Φρου φρου κι αρώματα να μη μυρίσει άσχημα. Και την ώρα της απογύμνωσης; Αντιμέτωπη με τον καθρέφτη.

Επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Έξω ανάγκη σου εκ των έσω τους. Και μετά οι καρποί. Μα υπάρχει πλήθος πεινασμένο και μπορεί να σε προλάβει. Κι έπειτα κανένα μήλο δε θα σε χορτάσει. Το μήλο είναι για να μοιράζεται κοπέλα μου. Όχι όπου κι όπου.... Μετά θα συνοδεύσει γενιές.... Μα εκεί που θα βρεις κηπουρό.......να ξέρει να φροντίζει τη μηλιά. Και τότε να δεις σοδειά.....!

https://www.youtube.com/watch?v=aL9P-V2RejM

Σιωπής επιστολή....

Συνηθίζουμε να γράφουμε ένα γράμμα με σκοπό να το στείλουμε στο πρόσωπο αναφοράς. Τα γράμματα συνηθίζουν να έχουν τον παραλήπτη τους.
Τι γίνεται όμως με εκείνα τα γράμματα που δεν μπορούν να σταλούν; Τι γίνεται με κείνα τα γράμματα που δεν μπορούν να παραληφθούν;
Για ποιόν γράφεται το γράμμα;
Ξέροντας πώς το γράμμα μου δε θα γευτεί το ταξίδι, δεν μπορώ να συγκρατήσω την επιθυμία-ανάγκη μου να (σου) γράψω. Φοβάμαι μήπως επιστρέψει σε μένα και κάτι με συγκρατά, όμως απ την άλλη σκέφτομαι ότι θα χει κάνει ένα ταξίδι μέχρι το χαρτί κι ακόμα κι αν γυρίσει πίσω θα χει παρει αέρα....
Και παίρνω να γράψω.... Και δεν ξέρω από πού ν αρχίσω. Ωραίες οι λέξεις. Βοηθούν στην επικοινωνία. Μα τι να τις κάνω τις λέξεις που δε χορταίνουν τα μάτια; Δεν έχω ανάγκη να μιλήσω. Η σιωπή μου είναι πιο πλουσια και θέλω να στη χαρίσω ολοκληρη. Να γείρω το κεφάλι μου προς το μέρος σου και να σωπάσω. Κι ό,τι ακούσεις να ναι αλήθεια.
Ό,τι δε φαντάστηκα και ό,τι ονειρεύτηκα........ Τίποτα λιγότερο.  Εκείνα τα αστέρια, εκείνο το τσιγάρο, εκείνα τα διστακτικά σώματα, εκείνη η χρωστούμενη αγκαλιά, εκείνη η αμήχαμη στιγμή...αυτή η προσμονή. Κι αυτό το θέλω που ειναι τόσο έντονο κι έγινε πρέπει, έγινε επιβάλλεται!!!
Τελικά για τον πομπό του γράφεται το γράμμα. Κι έχει ζωή το γράμμα. Και κρατάει όσο ελπίζει στην παραλαβή του. Ανήκει στον πομπό του μέχρι να γραφτεί. Έπειτα ακολουθεί τη δική του πορεια, μα σε συνεχή αλληλεπίδραση με τη δική σου.
Σιωπή......αυτή του νιώθω, όχι οι άλλες. Αυτή που σε αγγίζει. Αυτή που σου μιλά από μέσα. Αυτή που μιλά στο μέσα. Αυτή... . "Σσσσσσσσσουτ......ακούγεσαι." Σιωπή.
https://www.youtube.com/watch?v=LZNSwB8Mh1U