Έρχεται.....Χωρίς πρόσκληση. Βρήκε εύφορο έδαφος και μπήκε. Οι συνθήκες ευνοούσαν για την καλοπέρασή της.
Δεν τη θες. Είναι ενοχλητική. Είναι φορτίο. Μα δεν της το λες. Δε μιλάς.
Στην αρχή μάλιστα δεν της έχεις αντιληφθεί. Είναι τόσο αθόρυβη.... Κάθεται σε μια γωνία λίγο πιο πέρα και παρατηρεί. Μετά όμως όλο και πλησιάζει... Κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της. Μέχρι που τη συνειδητοποιείς. Και δεν τη θες εκεί. Και δε μιλάς γιατί πιστεύεις ότι λίγο θα κάτσει και θα φύγει. Όλα κάποια στιγμή άλλωστε δε λένε πως τελειώνουν? Έτσι κι αυτή...Πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα αποχωρήσει. Μα όσο δε μιλάς, αυτή τόσο πιο κοντά έρχεται... Και πάλι δε μιλάς... Κι αυτή παίρνει θάρρος γιατί δεν έχει φιλότιμο. Και σ' αγκαλιάζει...σφιχτά...και πιο σφιχτά. Τόσο που κάποια στιγμή σε σφίγγει και δεν παίρνεις αέρα. Κι εσύ το μόνο που πάντα είχες ανάγκη ήταν ο "αέρας" σου. Κι αρχίζεις να δυσανασχετείς και μετά να ουρλιάζεις...μα σου 'χει κλείσει το στόμα με την αγκαλιά της και κανείς δεν ακούει. Ούτε καν εσύ δε σ' ακούς. Κι ενώ ξεφεύγει ένα σου χέρι και το κουνάς, όλοι ξάφνου τυφλώθηκαν...Και τα όντα δεν κοιτούν πια στα μάτια για να δουν το βλέμμα σου..
Μα η φύση σου δεν είναι υποταγμένη. Σε αηδιάζεις γιατί κάνεις κάτι ενάντια στη φύση σου, στο εγώ σου, στο είναι σου. Ο μαζοχισμός σου σε οδηγούσε πολλές φορές στο κυνήγι του πόνου. Του πόνου που έφερνε ηδονή όμως...με όποιον τρόπο. Αυτός φέρνει μόνο τραύματα και δεν τον θες.Αφήνεσαι...Παραδίνεσαι...Δεν έχεις άλλη δύναμη... Και μένεις εκεί, υποταγμένος σε αυτήν. Σε κέρδισε...
Και τότε είναι που αγανακτισμένη με σένα αποφασίζεις να κάνεις φόνο. Της λες πως θέλεις να φύγει μα δεν τη νοιάζει τι λες εσύ... Χαίρεται μόνο που σε κατέκτησε. Θηράματα ψάχνει. Όμως εσύ θες εσένα. Για σένα ο εαυτός σου δε θα'ναι απλώς μια κατάκτηση όπως γι 'αυτήν. Για σένα είναι ζωή. Και προκειμένου να το οργανώσεις, αποφασίζεις να φωνάξεις συνεργούς στο φόνο. Δε θες άλλο να αφηγείσαι γεγονότα. Ήθελες απλώς να τα ζήσεις μαζί τους. Μα τότε είναι που ο ένας δεν έχει χρόνο, ο άλλος δεν ξέρει από εγκλήματα, ο τρίτος δεν έχει όπλα, ο παραπέρα δεν καταλαβαίνει καν για τι πράγμα του μιλάς και πάει λέγοντας....
Αφού συνήθως δε ζητάς τίποτα... Τους είχες μάθει κι εσύ όχι να βρίσκεις την άκρη μόνη σου, αλλά σχεδόν να ξέρεις από πριν πού είναι. Τώρα γιατί ζήτησες? Θυμήθηκες εκείνο το στιχάκι? : "Λύπη μαζί, λύπη μισή"? Ένα στιχάκι είναι... Να κάνει ρίμα ήθελε ο στιχουργός...Μην πετάς στα σύννεφα...Προσγειώσου!!! Και οι 3 σωματοφύλακες ένα παραμύθι είναι... Hello!!! Wellcome to reality!!!!
Κάπου μέσα στο σπίτι είχες χάπια...από κείνα που φέρνουν ύπνο.
Δίψασε και σου ζητά ένα ποτήρι νερό. Πας να της το φέρεις και ρίχνεις μέσα 2-3. Είσαι τυχερή γιατί πολύ γρήγορα αποκοιμιέται. Και τότε παίρνεις μια ανάσα... Και συγκεντρώνεις το μυαλό σου να σκεφτείς τι όπλα έχεις για να την εξολοθρεύσεις. Δεν έχεις επιλογή!!! Θα τα χρησιμοποιήσεις όλα... Όχι μια κι έξω. Σιγά σιγά... Να 'ναι και πιο σίγουρος ο "θάνατος".
Και την ώρα που ξυπνάει έχεις ήδη αναλάβει δράση.
Κάτι στιγμές σου γελάει ειρωνικά γιατί ξέρει την δύναμή της.
Είναι δύσκολο κι επίπονο για σένα. Όμως μην της δίνεις σημασία. Είναι εχθρός! Δεν ήρθε σα φίλη αυτή τη φορά. Έχετε πόλεμο!
Κοίτα! Ήρθαν κι άλλοι να σου φέρουν όπλα!!! Όχι αυτοί που ζητούσες! Άλλοι!!! Πάρ' τα και πες ευχαριστώ!!! Ίσως σε βοηθήσουν και τελικά γίνεις εσύ!!! Οι προσκολλήσεις δε βοηθούν πουθενά!!! Πάρ' τα και πες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!! Κι όταν την εξοντώσεις, μην πάψεις να λες πως ήταν ΕΧΘΡΟΣ!!!! Και μην ξεχάσεις τα όπλα που χρησιμοποίησες... Σε βοήθησαν να γίνεις Εσυ...Το ιδανικό σου ΕΣΥ!!!
http://www.youtube.com/watch?v=lkGhDHP093M
Δεν τη θες. Είναι ενοχλητική. Είναι φορτίο. Μα δεν της το λες. Δε μιλάς.
Στην αρχή μάλιστα δεν της έχεις αντιληφθεί. Είναι τόσο αθόρυβη.... Κάθεται σε μια γωνία λίγο πιο πέρα και παρατηρεί. Μετά όμως όλο και πλησιάζει... Κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της. Μέχρι που τη συνειδητοποιείς. Και δεν τη θες εκεί. Και δε μιλάς γιατί πιστεύεις ότι λίγο θα κάτσει και θα φύγει. Όλα κάποια στιγμή άλλωστε δε λένε πως τελειώνουν? Έτσι κι αυτή...Πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα αποχωρήσει. Μα όσο δε μιλάς, αυτή τόσο πιο κοντά έρχεται... Και πάλι δε μιλάς... Κι αυτή παίρνει θάρρος γιατί δεν έχει φιλότιμο. Και σ' αγκαλιάζει...σφιχτά...και πιο σφιχτά. Τόσο που κάποια στιγμή σε σφίγγει και δεν παίρνεις αέρα. Κι εσύ το μόνο που πάντα είχες ανάγκη ήταν ο "αέρας" σου. Κι αρχίζεις να δυσανασχετείς και μετά να ουρλιάζεις...μα σου 'χει κλείσει το στόμα με την αγκαλιά της και κανείς δεν ακούει. Ούτε καν εσύ δε σ' ακούς. Κι ενώ ξεφεύγει ένα σου χέρι και το κουνάς, όλοι ξάφνου τυφλώθηκαν...Και τα όντα δεν κοιτούν πια στα μάτια για να δουν το βλέμμα σου..
Μα η φύση σου δεν είναι υποταγμένη. Σε αηδιάζεις γιατί κάνεις κάτι ενάντια στη φύση σου, στο εγώ σου, στο είναι σου. Ο μαζοχισμός σου σε οδηγούσε πολλές φορές στο κυνήγι του πόνου. Του πόνου που έφερνε ηδονή όμως...με όποιον τρόπο. Αυτός φέρνει μόνο τραύματα και δεν τον θες.Αφήνεσαι...Παραδίνεσαι...Δεν έχεις άλλη δύναμη... Και μένεις εκεί, υποταγμένος σε αυτήν. Σε κέρδισε...
Και τότε είναι που αγανακτισμένη με σένα αποφασίζεις να κάνεις φόνο. Της λες πως θέλεις να φύγει μα δεν τη νοιάζει τι λες εσύ... Χαίρεται μόνο που σε κατέκτησε. Θηράματα ψάχνει. Όμως εσύ θες εσένα. Για σένα ο εαυτός σου δε θα'ναι απλώς μια κατάκτηση όπως γι 'αυτήν. Για σένα είναι ζωή. Και προκειμένου να το οργανώσεις, αποφασίζεις να φωνάξεις συνεργούς στο φόνο. Δε θες άλλο να αφηγείσαι γεγονότα. Ήθελες απλώς να τα ζήσεις μαζί τους. Μα τότε είναι που ο ένας δεν έχει χρόνο, ο άλλος δεν ξέρει από εγκλήματα, ο τρίτος δεν έχει όπλα, ο παραπέρα δεν καταλαβαίνει καν για τι πράγμα του μιλάς και πάει λέγοντας....
Αφού συνήθως δε ζητάς τίποτα... Τους είχες μάθει κι εσύ όχι να βρίσκεις την άκρη μόνη σου, αλλά σχεδόν να ξέρεις από πριν πού είναι. Τώρα γιατί ζήτησες? Θυμήθηκες εκείνο το στιχάκι? : "Λύπη μαζί, λύπη μισή"? Ένα στιχάκι είναι... Να κάνει ρίμα ήθελε ο στιχουργός...Μην πετάς στα σύννεφα...Προσγειώσου!!! Και οι 3 σωματοφύλακες ένα παραμύθι είναι... Hello!!! Wellcome to reality!!!!
Κάπου μέσα στο σπίτι είχες χάπια...από κείνα που φέρνουν ύπνο.
Δίψασε και σου ζητά ένα ποτήρι νερό. Πας να της το φέρεις και ρίχνεις μέσα 2-3. Είσαι τυχερή γιατί πολύ γρήγορα αποκοιμιέται. Και τότε παίρνεις μια ανάσα... Και συγκεντρώνεις το μυαλό σου να σκεφτείς τι όπλα έχεις για να την εξολοθρεύσεις. Δεν έχεις επιλογή!!! Θα τα χρησιμοποιήσεις όλα... Όχι μια κι έξω. Σιγά σιγά... Να 'ναι και πιο σίγουρος ο "θάνατος".
Και την ώρα που ξυπνάει έχεις ήδη αναλάβει δράση.
Κάτι στιγμές σου γελάει ειρωνικά γιατί ξέρει την δύναμή της.
Είναι δύσκολο κι επίπονο για σένα. Όμως μην της δίνεις σημασία. Είναι εχθρός! Δεν ήρθε σα φίλη αυτή τη φορά. Έχετε πόλεμο!
Κοίτα! Ήρθαν κι άλλοι να σου φέρουν όπλα!!! Όχι αυτοί που ζητούσες! Άλλοι!!! Πάρ' τα και πες ευχαριστώ!!! Ίσως σε βοηθήσουν και τελικά γίνεις εσύ!!! Οι προσκολλήσεις δε βοηθούν πουθενά!!! Πάρ' τα και πες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!! Κι όταν την εξοντώσεις, μην πάψεις να λες πως ήταν ΕΧΘΡΟΣ!!!! Και μην ξεχάσεις τα όπλα που χρησιμοποίησες... Σε βοήθησαν να γίνεις Εσυ...Το ιδανικό σου ΕΣΥ!!!
http://www.youtube.com/watch?v=lkGhDHP093M
