Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Όχι ντυμένο ναι. . .

Αρκεί το πράσινο στρογγυλό σηματάκι δίπλα στο όνομά σου. Ακόμα κι αυτό αρκεί πια. Ίσα ίσα να δίνει την ψευδαίσθηση της κοντινότητας, σ' ένα μακριά που διακαώς κυνηγούσα, και που καθόλου δεν ήθελα. Σ' ένα κοντά που επεδίωκα διώχνοντας. Σ' ένα χώρια που χαιρόμουν, και για χάρη του σε κατηγορούσα. Σ' ένα μαζί που ονειρευόμουν, αλλά τόσο υποτιμούσα. Γι' αυτό σου λέω... Μάλλον αρκεί εκείνο το πράσινο στρογγυλό σηματάκι δίπλα στο όνομά σου. Τα 'χω όλα τώρα. Και το μακριά, και το κοντά, και το χώρια, και το μαζί. Κι όλα σε ψευδαισθήσεις. Τίποτα σε αληθινό. Κι όλα στο εδώ και τώρα.

Δεν έχω παράπονο. Μια χαρά επετεύχθη  ο σκοπός. Αυτός ο ενδόμυχος, που πια δεν είναι και τόσο υποσυνείδητος. Αυτοεπιβεβαίωση. Κυνήγι εαυτού. Δίωξη και καταδίωξη. Σαν τον κλέφτη που φοβάται μην τον συλλάβουν, αν τον πιάσουν. Ο εαυτός όμως είναι ο καλύτερος κυνηγός. Μα όταν κυνηγά εαυτό, ο ανταγωνισμός είναι απαράμιλλος. Και όταν οπλοφορούν και οι δύο, υπεισέρχεται και η επικινδυνότητα. Και το πλήθος τι οφείλει; Κι αν τύχει και μέσα στο πλήθος υπάρχουν και κάποιοι αιθεροβάμονες ρομαντικοί, που πιστεύουν στην αυτοθυσία προκείμενου να συμβάλουν στην δημιουργία εκείνου του αγγελικά φτιαγμένου κόσμου; Ποιος θα χρεωθεί τη θυσία τους; Οι ίδιοι, ο κυνηγός ή ο κυνηγημένος;

Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω..... Εμψυχωμένα φίμωτρα. Όχι αυτά με τα οποία σε διαπότισαν. Τα άλλα. Εκείνα που σου φόρεσες. Γιατί φοβάσαι, γιατί δεν υπάρχει λόγος θεωρείς, γιατί ακόμα ψάχνεις. Γιατί που τρέφεις μια ζωή και πώς  να τα απαρνηθείς στην ωριμότητα;

Γιατί σ' αγαπάω.....αλλά έλα που δεν ξέρω να αγαπάω......

https://www.youtube.com/watch?v=y7SRB-jNmnI