Αλήθεια το 'παμε!!! Όχι γενικά!!! Δική μου!!!

Και πόση σημασία έχει να νιώθεις??? Μεγάλη!!! Για κακή σου τύχη δεν είσαι αναίσθητος...
Και πόση σημασία έχει να νιώθεις και να μην δείχνεις??? Μεγάλη!!! Για κακή τους τύχη...αν δεν είναι αναίσθητοι...

Και μετά??? Ο χρόνος πώς ορίζεται? Το πολύ και το λίγο? Η συνάρτησή του με την περιεκτικότητα δεν παίζει καθοριστικό ρόλο? Έτσι θεωρούσα, μα το βίωμα το αποδεικνύει....

Ήθελες "δουλεία" κι όταν σου χαρίζεται ελευθερία, το διατυμπανίζεις? Ο παραλογισμός που θα σου καταλογισθεί δε σου ανήκει. Όποια πράξη σου δε χωρέσει στη λογική μου, παράλογη θα την χαρακτηρίσω να βολευτώ.

Μ' αρέσει να μοιράζομαι αλήθεια κι ας μην γίνεται κατανοητή... Να σου πω μιας και το έφερε η κουβέντα μια καινούργια μου? Ό,τι δεν έζησα αισθάνομαι ότι μου ανήκει, ότι (θα 'πρεπε να) είναι μέρος της ζωής μου στην ολοκλήρωσή της. Ψυχάκι? Πες το κι έτσι... Είναι που άμα τα ξωτικά πιάσουν χορό η ψυχο-μυθία μου οργιάζει...

Νόμιζα ότι η σιωπή κάνει θόρυβο... Όχι, δεν άλλαξα γνώμη... Ακόμα πιστεύω ότι βροντοφωνάζει...Μα άμα ζεις στην πόλη, παύεις να δυσαρεστείσαι από τους θορύβους...παύεις να αντιδράς....Κι ο θόρυβος δε σταματά κι εσύ δεν αντιδράς.... Υπάρχετε και οι δύο χάρη στην αδιαφορία σας... Πόση αξία έχει αυτή η ύπαρξη... Δεν τη θες έτσι... Και ας μην πρόλαβα να σε μάθω σε ξέρω....και το ξέρεις...
Δεν περιμένω να καταλάβεις ό,τι δε θα ειπωθεί.
Τελικά οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές αδυνατούν να αντιληφθούν ότι δεν δηλώνεται ευθέως και ευθαρσώς.

Είπες πως μεθάυριο έχει πανσέληνο? Πάλι? Πότε μεγάλωσε τόσο που σε ένα μήνα θα πάει και σχολείο?
Είπα πως μεθαύριο, τέτοια ώρα, πάλι κάτι θα σε φέρει εδώ...Όπως χτες... Σαν τώρα... Δεν ξέρω αν έρχεσαι (?), ξέρω όμως ότι είσαι εδώ τριγύρω...Πότε απέναντι...πότε δίπλα...(και σ' αρέσει).

Λένε πως ο σπόρος για να αναπτυχθεί χρειάζεται να φυτευτεί την κατάλληλη περίοδο...Λένε...Εκείνοι οι κάποιοι, οι πολύξεροι... Λες να ξέρουν κάτι?
http://www.youtube.com/watch?v=rwYXNjVjs9M

Ο θάνατός σου η ΖΩΗ ΜΟΥ!!!

Έρχεται.....Χωρίς πρόσκληση. Βρήκε εύφορο έδαφος και μπήκε. Οι συνθήκες ευνοούσαν για την καλοπέρασή της.
Δεν τη θες. Είναι ενοχλητική. Είναι φορτίο. Μα δεν της το λες. Δε μιλάς.
Στην αρχή μάλιστα δεν της έχεις αντιληφθεί. Είναι τόσο αθόρυβη.... Κάθεται σε μια γωνία λίγο πιο πέρα και παρατηρεί. Μετά όμως όλο και πλησιάζει... Κι αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την παρουσία της. Μέχρι που τη συνειδητοποιείς. Και δεν τη θες εκεί. Και δε μιλάς γιατί πιστεύεις ότι λίγο θα κάτσει και θα φύγει. Όλα κάποια στιγμή άλλωστε δε λένε πως τελειώνουν? Έτσι κι αυτή...Πιστεύεις πως κάποια στιγμή θα αποχωρήσει. Μα όσο δε μιλάς, αυτή τόσο πιο κοντά έρχεται... Και πάλι δε μιλάς... Κι αυτή παίρνει θάρρος γιατί δεν έχει φιλότιμο. Και σ' αγκαλιάζει...σφιχτά...και πιο σφιχτά. Τόσο που κάποια στιγμή σε σφίγγει και δεν παίρνεις αέρα. Κι εσύ το μόνο που πάντα είχες ανάγκη ήταν ο "αέρας" σου. Κι αρχίζεις να δυσανασχετείς και μετά να ουρλιάζεις...μα σου 'χει κλείσει το στόμα με την αγκαλιά της και κανείς δεν ακούει. Ούτε καν εσύ δε σ' ακούς. Κι ενώ ξεφεύγει ένα σου χέρι και το κουνάς, όλοι ξάφνου τυφλώθηκαν...Και τα όντα δεν κοιτούν πια στα μάτια για να δουν το βλέμμα σου..

Μα η φύση σου δεν είναι υποταγμένη. Σε αηδιάζεις γιατί κάνεις κάτι ενάντια στη φύση σου, στο εγώ σου, στο είναι σου. Ο μαζοχισμός σου σε οδηγούσε πολλές φορές στο κυνήγι του πόνου. Του πόνου που έφερνε ηδονή όμως...με όποιον τρόπο. Αυτός φέρνει μόνο τραύματα και δεν τον θες.Αφήνεσαι...Παραδίνεσαι...Δεν έχεις άλλη δύναμη... Και μένεις εκεί, υποταγμένος σε αυτήν. Σε κέρδισε...
Και τότε είναι που αγανακτισμένη με σένα αποφασίζεις να κάνεις φόνο. Της λες πως θέλεις να φύγει μα δεν τη νοιάζει τι λες εσύ... Χαίρεται μόνο που σε κατέκτησε. Θηράματα ψάχνει. Όμως εσύ θες εσένα. Για σένα ο εαυτός σου δε θα'ναι απλώς μια κατάκτηση όπως γι 'αυτήν. Για σένα είναι ζωή. Και προκειμένου να το οργανώσεις, αποφασίζεις να φωνάξεις συνεργούς στο φόνο. Δε θες άλλο να αφηγείσαι γεγονότα. Ήθελες απλώς να τα ζήσεις μαζί τους. Μα τότε είναι που ο ένας δεν έχει χρόνο, ο άλλος δεν ξέρει από εγκλήματα, ο τρίτος δεν έχει όπλα, ο παραπέρα δεν καταλαβαίνει καν για τι πράγμα του μιλάς και πάει λέγοντας....
Αφού συνήθως δε ζητάς τίποτα... Τους είχες μάθει κι εσύ όχι να βρίσκεις την άκρη μόνη σου, αλλά σχεδόν να ξέρεις από πριν πού είναι. Τώρα γιατί ζήτησες? Θυμήθηκες εκείνο το στιχάκι? : "Λύπη μαζί, λύπη μισή"? Ένα στιχάκι είναι... Να κάνει ρίμα ήθελε ο στιχουργός...Μην πετάς στα σύννεφα...Προσγειώσου!!! Και οι 3 σωματοφύλακες ένα παραμύθι είναι... Hello!!! Wellcome to reality!!!!

Κάπου μέσα στο σπίτι είχες χάπια...από κείνα που φέρνουν ύπνο.
Δίψασε και σου ζητά ένα ποτήρι νερό. Πας να της το φέρεις και ρίχνεις μέσα 2-3. Είσαι τυχερή γιατί πολύ γρήγορα αποκοιμιέται. Και τότε παίρνεις μια ανάσα... Και συγκεντρώνεις το μυαλό σου να σκεφτείς τι όπλα έχεις για να την εξολοθρεύσεις. Δεν έχεις επιλογή!!! Θα τα χρησιμοποιήσεις όλα... Όχι μια κι έξω. Σιγά σιγά... Να 'ναι και πιο σίγουρος ο "θάνατος".
Και την ώρα που ξυπνάει έχεις ήδη αναλάβει δράση.
Κάτι στιγμές σου γελάει ειρωνικά γιατί ξέρει την δύναμή της.
Είναι δύσκολο κι επίπονο για σένα. Όμως μην της δίνεις σημασία. Είναι εχθρός! Δεν ήρθε σα φίλη αυτή τη φορά. Έχετε πόλεμο!

Κοίτα! Ήρθαν κι άλλοι να σου φέρουν όπλα!!! Όχι αυτοί που ζητούσες! Άλλοι!!! Πάρ' τα και πες ευχαριστώ!!! Ίσως σε βοηθήσουν και τελικά γίνεις εσύ!!! Οι προσκολλήσεις δε βοηθούν πουθενά!!! Πάρ' τα και πες ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!! Κι όταν την εξοντώσεις, μην πάψεις να λες πως ήταν ΕΧΘΡΟΣ!!!! Και μην ξεχάσεις τα όπλα που χρησιμοποίησες... Σε βοήθησαν να γίνεις Εσυ...Το ιδανικό σου ΕΣΥ!!!
http://www.youtube.com/watch?v=lkGhDHP093M

Να σε δεις και να σ' αρπάξεις!!!!

Ψεύτικος κόσμος???
Φτιαχτός.... Δικό σου δημιούργημα... Με καθόλου περηφάνια. Όχι για να σου ομορφύνει τη ζωή...
Παράνοια???

Ίσως... Το αποτέλεσμα θα δείξει... Έτσι λένε...
Έτσι κρίνουμε? Εκ του αποτελέσματος?

Πολλές φορές βιώνεις κάτι όχι για να σε κάνει χαρούμενο...Μα ίσως μέσα από αυτό να φτάσεις στην χαρά. Ίσως σου δώσει ώθηση για το καλύτερο... Ίσως όμως να σε βουλιάξει πιο βαθιά... Το ζητούμενο είναι να αναγνωρίσεις την εξέλιξη... Την ύπαρξη ή την απουσία της. Το ζητούμενο είναι το χρονοδιάγραμμα... Μην παρασυρθείς... Μετά θα γίνει αυταπάτη....κι αν ταυτιστείς, πώς να ξεφύγεις?

Ένα με σένα...Όποια πορεία κι αν ακολουθήσεις... Κι αν σε χάσεις, να σε βρεις... Να σε δεις, να σε αναγνωρίσεις και να σε κάνεις πάλι δικό σου... Αλλιώς θα χαθείς... Να φτάσεις βαθιά για να σε αρπάξεις, μα εκτός από το βαρίδιο έχε μαζί σου και ένα σωσίβιο και κυρίως ένα ρολόι... Όσο κι αν είναι σχετικός ο χρόνος, πάντα περνάει... Και όλα έχουν διάρκεια ζωής... Έτσι και η ανάσα σου... Καμιά φορά ξεχνιέσαι απ' το "τοπίο", δε βλέπεις τίποτ' άλλο... Αλλά τότε είναι που έχεις το πιο εύφορο έδαφος για επιθέσεις, αλλοτριώσεις, αλλοιώσεις...

Ο ουρανός είναι μουντός και ξέρεις πως δε θα ΄ναι για πάντα έτσι... Μετά θα βγει ο ήλιος... Και αφού ούτως ή άλλως δεν μπορείς να γίνεις πάντα, γιατί δεν προσπαθείς να γίνεις ουρανός?

Ιδρώνεις που κρυώνεις... Κάνει κρύο στα βαθιά...Όσο πιο κάτω, τόσο πιο μακριά από τον ήλιο... Όσο πιο βαθιά, τόσο μεγαλύτερη προσπάθεια ν' ανέβεις... Και κοπιάζεις παραπάνω... Και ιδρώνεις από κόπο κι αγωνία... Μην επαναπαυτείς όταν δεις ηλιαχτίδα... Μπορεί και αυτή να ξεπροβάλει πίσω από σύννεφο... Συνέχισε μέχρι να δεις τον ήλιο... Ολόκληρο τον ήλιο...
Συνέχισε μέχρι να μάθεις να εντοπίζεις τον ήλιο ακόμα και όταν ο ουρανός είναι πιο μαύρος απ' το φόντο σου...

"Μην πυροβολείτε την χαρά μου"

.....Πώς γίνεται "τ' αυτιά τους" να ακούν μόνο την χαρά σου και ποτέ την ανάγκη σου???
Χρόνια το 'χω διαπιστώσει και κάθε φορά επιβεβαιώνομαι.....

Είναι όμορφο το γέλιο.... Χαρίζει ζωή λένε..... Γιατί να φοβάσαι να γελάσεις???
Φεύγεις μακριά, να μη σε ακούν που γελάς....Κι όμως, σαν κάποιος να προδίδει την ομορφιά του "μυστικού" σου... Και όχι, δεν χάνεται η ομορφιά!!! Αν υπάρχει δεν χάνεται!!! Είναι όμως που προσπαθούν να τη λερώσουν.... Κι είναι ακόμα που η ομορφιά του δεν χωράει στην αγκαλιά τους... Δεν είναι σαν τον πόνο... Ο πόνος σου τους έχει ανάγκη...Η ομορφιά όμως υπάρχει και χωρίς τους....
Ξέρω να πλένω....Και να ξεπλένω.....Όμως είναι αυτό το γαμώτο....

Και τελικά, διαπιστώνω μόνο αυτό: Πόση ανάγκη μπορεί να σε έχουν???? Πόση άραγε???....γιατί η ύπαρξή τους δεν επιβιώνει χωρίς την παρουσία σου....

Όμως και πάλι σ' όλο αυτό κάτι λείπει. Δεν ψάχνω πολύ για να το βρω. Η ειλικρίνεια... γιατί υπάρχει ο φόβος....ο φόβος της απάντησης!!! Κι έτσι? Μιλάμε για ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ? ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ? Η μάσκα έγινε το πρόσωπό μας και το πρόσωπό μας χάθηκε στα βάθη του εγωισμού μας, του φόβου μας, του εαυτού μας....

Πες μου την αλήθεια...που μόνο αυτή σου δίνω....
Ξέρω να γελάω....Ξέρω να δακρύζω....
http://www.youtube.com/watch?v=Gp7W7lFh0k0

Υπάρχουν και αυτοί....

Ανάγκη???
Όρεξη!!!!
Όρεξη που δημιουργεί ανάγκη... Άνθρωποι που προκαλούν όρεξη...

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να ζεις πιο ανάλαφρα, που σε ανακουφίζουν...που σου χαρίζουν έμπνευση...θετική έμπνευση... Που σε "βοηθούν" να ασχοληθείς με αυτό που σε οδηγεί σε νιρβάνα...Που μπορείς να μοιραστείς αυτή τη νιρβάνα....που μπορεί να "συναισθανθεί" αυτή η νιρβάνα... Που δε θες να γράψεις για να ανακουφιστείς, για να εξωτερικεύσεις αυτό που σε πονάει... Που απλώς, θες να γράψεις γι' αυτούς...σε αυτούς.... Να γράψεις και να μη γραφτείς, ακόμα κι όταν το μελάνι ρέει άφθονο.... Γιατί απλώς υπάρχουν άνθρωποι που σε εμπνέουν.... Για όσο....

Κι ακόμα πιο πολύ όταν μπερδεύονται μυστικά οι εμπνεύσεις.... Όταν η μια ντύσει την άλλη... Τότε διαμορφώνεται το σκηνικό... Έχει εικόνα, έχει και ήχο... Και σ'αρέσει το έργο που δημιούργησες -ατε... Σε παίρνει και σε πάει...Σε ταξιδεύει στο αλλού...Σε αυτό το πολυαγαπημένο αλλού, που μόνο συχνά δεν πας...γι'αυτό είναι και τόσο όμορφο... Κι όλα άυλα...κι όμως, αληθινά, πραγματικά...Δε φοβάσαι μην ξοδευτείς. Ξέρεις πως δεν ξοδεύεσαι. Ξεχνάς να φοβάσαι... Απλώς φεύγεις...Τα ξωτικά σε παίρνουν και φεύγεις μαζί τους, σε παρασύρουν στον χορό τους....Κι εσύ μόνο γελάς.... Άρα, τι να φοβηθείς? Να ξοδέψεις χαμόγελα??? Ξόδεψε όσα θες....και....πού ξέρεις...??? Μπορεί τελικά να "συνηθίσεις" και το χαμογελαστό πρόσωπο να γίνει η φυσική σου έκφραση....