"Μην πυροβολείτε την χαρά μου"

.....Πώς γίνεται "τ' αυτιά τους" να ακούν μόνο την χαρά σου και ποτέ την ανάγκη σου???
Χρόνια το 'χω διαπιστώσει και κάθε φορά επιβεβαιώνομαι.....

Είναι όμορφο το γέλιο.... Χαρίζει ζωή λένε..... Γιατί να φοβάσαι να γελάσεις???
Φεύγεις μακριά, να μη σε ακούν που γελάς....Κι όμως, σαν κάποιος να προδίδει την ομορφιά του "μυστικού" σου... Και όχι, δεν χάνεται η ομορφιά!!! Αν υπάρχει δεν χάνεται!!! Είναι όμως που προσπαθούν να τη λερώσουν.... Κι είναι ακόμα που η ομορφιά του δεν χωράει στην αγκαλιά τους... Δεν είναι σαν τον πόνο... Ο πόνος σου τους έχει ανάγκη...Η ομορφιά όμως υπάρχει και χωρίς τους....
Ξέρω να πλένω....Και να ξεπλένω.....Όμως είναι αυτό το γαμώτο....

Και τελικά, διαπιστώνω μόνο αυτό: Πόση ανάγκη μπορεί να σε έχουν???? Πόση άραγε???....γιατί η ύπαρξή τους δεν επιβιώνει χωρίς την παρουσία σου....

Όμως και πάλι σ' όλο αυτό κάτι λείπει. Δεν ψάχνω πολύ για να το βρω. Η ειλικρίνεια... γιατί υπάρχει ο φόβος....ο φόβος της απάντησης!!! Κι έτσι? Μιλάμε για ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ? ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ? Η μάσκα έγινε το πρόσωπό μας και το πρόσωπό μας χάθηκε στα βάθη του εγωισμού μας, του φόβου μας, του εαυτού μας....

Πες μου την αλήθεια...που μόνο αυτή σου δίνω....
Ξέρω να γελάω....Ξέρω να δακρύζω....
http://www.youtube.com/watch?v=Gp7W7lFh0k0