"Δεν χρειάζεται να ανάψεις πυρκαγιά για να φωτίσεις. Αρκεί κι ένα κερί......"

Όταν η μοναξιά, ζητά μοναξιά...... Δυσκολεύεται να 'ναι μόνη της.
Όταν η σιωπή δε μιλά.....Φωνάζει ψιθυρίζοντας.
Όταν το εγώ θέλει να γραπωθεί απ' το εμείς.... Απλώνει τα χέρια, μα του λείπουν τα νύχια.

Δυσνόητο? Αφαιρετικό? Αφηρημένο? Μμμμμμμμ....... Μπορεί και ναι. Εξαρτάται με ποια μάτια έχεις μάθει να διαβάζεις.......σε έμαθαν να διαβάζεις.......βολεύει να διαβάζεις........Βολεύει να επικοινωνείς.

Υπάρχει κι εκείνη η σιωπή. Όχι η "κακιά". Η άλλη..... Η "καλή".

Υπάρχει κι εκείνη η έμπνευση. Το ένα που σε εμπνέει να "κάνεις", και το άλλο που σε εμπνέει να εκφράσεις την έμπνευση. Κάπου εδώ παραμονεύει η μοναξιά. Καιροφυλακτεί. Αν δεν......, θα πάρει θέση. Και το ξέρει καλά αυτό. Της κρατάς κι εσύ την καλύτερη, των επισήμων.

Γλυκιά στιγμή. Μελαγχολική αλλά γλυκιά. Σου χαρίζει χαμογελάκι. Αισθάνεται κάτι πιο βαθύ.....(ίσως). Κι ανταποδίδεις.

Και γίνεται στοίχημα. Και γίνεται ανάγκη. Και γίνεται επιθυμία. Και σ' αρέσει.
Δεν τρέχεις. Περπατάς. Αφήνεις το μυαλό να κάνει αγώνα δρόμου. Και παρατηρείς. Και σ' αρέσει.
Βιάζεσαι πολύ, μα πας αργά για να φτάσεις. Και σ' αρέσει.
Κι αγαπάς τα πουλιά, μα όχι τον Ίκαρο.
Η επικίνδυνη ομορφιά είναι όμορφη απο μακριά. Απο κοντά είναι επικίνδυνη.

Υγ: Να έρθεις. Μόνο  να 'σαι κατάλληλα ντυμένος. Όχι πολλά. Τα φτερά σου μόνο μην ξεχάσεις.
http://www.youtube.com/watch?v=eO82d3mo_TU

Ουτε νωρίς, ούτε αργά......!

Κι είναι εκείνη η λέξη, που αναλογιζόμενος, διαπιστώνεις ότι την έχεις χρησιμοποιήσει κυρίως, για να περιγραψεις το ιδεατό σου μέλλον κι όχι το το ρεαλιστικό παρόν σου..... Κι όταν πια το μέλλον έρχεται να γίνει παρόν, συνεχίζεις να την χρησιμοποιείς για τον ίδιο σκοπό, αν και όσο πάει, ακόμα και αυτή η χρήση της λιγοστεύει. Από μαζοχιστική επιλογή ή "λόγω συνθηκών"? Κι είναι μια ευκολη λέξη...... Κι είναι μια όμορφη λέξη...... Και κάτι στιγμές μοιάζει να 'χει μια ειρωνία αυτή η λέξη..... Κι είναι λίγη σα λέξη για να χωρέσει την ουσία της. Και πώς να την ορίσεις? Οι ορισμοί εμπεριέχουν όρια και πώς να βαλεις όρια στο "απέραντο"? Κι ακόμα χειρότερα, πώς να βάλεις όρια στο άπιαστο? Και ίσως να μην χρειάζονται κιόλας.
Είναι αυτό το πρόσωπό σου, που θα σε προδώσει σα βρεθείς εκεί.
Και να σου πω? Δεν είναι τελικά τόσο δύσκολο όσο νομίζεις. Μεταξύ μας τώρα, βολεύεσαι και λίγο πίσω απ αυτη την........"δυσκολία"..... Η ασφάλεια της ανασφάλειας κάνει σπουδαία δουλειά.....
Ο ήλιος είναι πάντα ψηλά. Θα σε ωφελούσε  να τον κοιτάς..... Το θες το φως του. Βοηθάει στην ανάπτυξη. Μην προσπαθήσεις όμως να "κόψεις" τις "ρίζες". Σε βοηθάνε να "σταθείς όρθιος".
Φέρε πιο γρήγορα κοντά σου εκείνη τη μερα. Τη μερα που το πρόσωπό σου θα σε προδώσει. Τη μέρα που δε θα σε νοιάζει ο ορισμός της όμορφης λέξης για να την κατανοήσεις. Τη μέρα που θα 'σαι εσύ ο ορισμός της....... Κι αλήθεια, αν έχω μια ευχή για σένα, αυτη είναι!
http://www.youtube.com/watch?v=ZXHWEkgfxgg&list=FLTY6pj61OraKIZZJv_4-QEw

Κι είναι που..........

Είναι εκείνη η μελαγχολία που εικονοποιώντας τα λόγια σου, μοιάζει γλυκιά.....κι ας έχει μουντά χρώματα. Είναι λαμπερά μουντά.
Είναι εκείνη η μελαγχολία, που στο πρωτοβρόχι μοιάζει σα φιγούρα που παραμονεύει πίσω απ' το παντζούρι, να μπει....να μη μπει.....
Είναι εκείνη η μελαγχολία που μόνη της δεν έχει χάρη, μα με παρέα δίνει χάρισμα....Είναι εκείνη η μελαγχολία που δε θες να έρθει και να μείνει, μα θες να μοιραστεί για να γίνει ζεστασιά....
Κι είναι εκείνο το χαμόγελο στα μάτια που έρχεται μετά της. Και λες χαλάλι... Και γι ' αυτό την αγαπάς λιγάκι.
Κι είναι κι εκείνο το μέσα έπειτα, που καπου ακουμπάει. Όχι για το στήριγμα. Για το μοίρασμα.
Δε σε νοιάζει για τα φύλλα που πέφτουν. Ξέρεις πως αυτό συμβαίνει για να βγουν άλλα! Πιο φρέσκα, πιο υγιή!
Η γη ενώνεται με τον ουρανό και ευωδιάζει..... Κάτι θα γεννηθεί και χαίρεται.
Όχι, δεν αγάπησα το φθινόπωρο ξαφνικά. Είναι που το θυμίζεις εσύ και το 'δα μ' άλλα μάτια.
http://www.youtube.com/watch?v=i3m8OCNG76g

Μέτρα αν, να χάνεις να.

Και υποθετικά σου λείπει... Και συ πας να κάνεις την υπόθεση πραγματικότητα... Έχεις τόσο θάρρος ή μήπως έχεις τόσο θράσος?

Η στιχομυθία με το μέσα στο ίδιο συμπέρασμα σε οδηγεί συνεχώς... Μήπως θα ήταν προτιμότερο για την εξέταση και άλλων πιθανών εναλλακτικών, να επεκταθεί και "στα έξω"? Γίνεται να υπάρχει μονόδρομος? Ή μήπως είναι σταυροδρόμι και πρέπει να διαλέξεις την κατεύθυνση, τον προορισμό...(?) Μα, όπου κι αν θες να πας, όσο κοντά ή μακριά κι αν είναι, ακόμα και αν επιλέξεις την αντίθετη κατεύθυνση, κάνοντας τον κύκλο ακόμα ακόμα, κάποια στιγμή δε θα φτάσεις? Θα φτάσεις... Μα θα καθυστερήσεις... Μα θα ξοδέψεις επιπλέον ενέργεια.... Όμως δε σου περισσεύει... Είναι και απεργία και δεν έχεις από πού να προμηθευτείς καύσιμα...
Ναι, ειναι αλήθεια... Διανύοντας μεγαλύτερη απόσταση θα κερδίσεις κιόλας, δε θα χάσεις μόνο. Θα κερδίσεις γνώση, πληροφορίες, εμπειρίες... Όμως, απ' τη στιγμή που οι αποθήκες σου είναι άδειες μπορεί το ταξίδι σου να μείνει στη μέση... Μπορεί ποτέ να μη φτάσεις. Θα σταματήσεις κάπου που πάλι δε θα 'χει ούτε πίσω ούτε μπρος... Μα αν σταματούσε ως τότε η απεργία? Άν συναντούσες καποιον που σου χάριζε ή σου δάνειζε? Αν, αν, αν... Ρισκάρεις?
Χρόνια έχεις ενηλικιωθεί (βιολογικά). Ο έφηβος γιατί δε σε ξεχνάει? Σ' αγάπησε τόσο? Τον αγάπησες και τον κέρδισες? Ή μήπως σε βοηθά να ζεις?
http://www.youtube.com/watch?v=zt1R8LQ5-LI

Ο άνθρωπος των σπηλαίων

        Καλείσαι να ζήσεις σε ένα περιβάλλον απόλυτου ανταγωνισμού. Σε ένα περιβάλλον που ο ανταγωνισμός έχει φορέσει την πιο όμορφη φορεσιά του και διανύει την καλύτερη περίοδο της ζωή του. Σε ένα περιβάλλον που ακόμα κι αν δε στο έχει μάθει να το κάνεις, θα σε εξαναγκάσει διαπράξεις φόνο προκειμένου να διαφυλάξεις όχι τη ζωή σου, μα την επιβίωσή σου.

Κι έρχεσαι εσύ τώρα να διαμαρτυρηθείς ότι δεν το αντέχεις όλο αυτό. Κατ’ αρχάς ποιος σε ρώτησε? Κατά δεύτερον, ποιόν πιστεύεις ότι ενδιαφέρει η πολυτελής ανάγκη σου για ανθρωπιστικό πλαίσιο στην καθημερινότητα? Και τρίτον, αφού θες να τ’ ακούσεις φίλε μου, δύο είναι οι επιλογές σου: α) Επιβιώνεις β) Πεθαίνεις. Τώρα, πώς καρφώθηκε σε σένα, να προσθέσεις και μια τρίτη, αυτή της ζωής…τι να σου πω, να το κοιτάξεις…. Είπαμε, καλό το πολίτευμα της δημοκρατίας, μα σαν πολλά δε νομίζεις ότι τα θες τα δικαιώματα σου? Κάνε και λίγο "κράτε"ι…

Από δω και πέρα θα λες μόνο ευχαριστώ που υπάρχεις…Εκείνο το μοναδικό δευτερόλεπτο της αιωνιότητας που εσύ ανάμεσα σε ν όμοιούς σου κατάφερες να ξεγλιστρήσεις και να μπεις στη φωλιά για να υπάρξεις, είναι ορόσημο! Ήταν η πρώτη σου νίκη, στην οποία χειροκρότησες μόνο εσύ….γιατί οι όμοιοι σου δεν υπήρχαν πια για να σε θαυμάσουν. Η ζωή σου σήμανε το θάνατό τους… Κι αφού έτσι ξεκίνησες το ταξίδι σου, γιατί τώρα αγανακτείς και απηυδείς που σου ζητούν να συνεχίσεις να συμπεριφέρεσαι κατά τέτοιον τρόπο? Μήπως γιατί τώρα θα πρέπει να τα κάνεις κάτω από το φως του ήλιου? Άνθρωπε….μια ζωή θα ψάχνεις τη σπηλιά σου γιατί μόνο εκεί αισθάνεσαι ελεύθερος να κάνεις ότι πραγματικά επιθυμείς… Γιατί μονό εκεί δε θα σε βλέπουν….  Γιατί μόνο εκεί δε θα σε βλέπεις…. Ελεύθερος στη σπηλιά σου…!!! Δούλος του εαυτού σου!!!! Δούλος του σκοταδιού σου….!!! Άνθρωπε, μείνε στη σπηλιά σου!!! Εκεί ανήκεις άλλωστε…ακόμη και πριν την ύπαρξή σου… κι άσε τα πουλιά να πετούν στον ουρανό……
http://www.youtube.com/watch?v=xpxd3pZAVHI