Κι είναι που..........

Είναι εκείνη η μελαγχολία που εικονοποιώντας τα λόγια σου, μοιάζει γλυκιά.....κι ας έχει μουντά χρώματα. Είναι λαμπερά μουντά.
Είναι εκείνη η μελαγχολία, που στο πρωτοβρόχι μοιάζει σα φιγούρα που παραμονεύει πίσω απ' το παντζούρι, να μπει....να μη μπει.....
Είναι εκείνη η μελαγχολία που μόνη της δεν έχει χάρη, μα με παρέα δίνει χάρισμα....Είναι εκείνη η μελαγχολία που δε θες να έρθει και να μείνει, μα θες να μοιραστεί για να γίνει ζεστασιά....
Κι είναι εκείνο το χαμόγελο στα μάτια που έρχεται μετά της. Και λες χαλάλι... Και γι ' αυτό την αγαπάς λιγάκι.
Κι είναι κι εκείνο το μέσα έπειτα, που καπου ακουμπάει. Όχι για το στήριγμα. Για το μοίρασμα.
Δε σε νοιάζει για τα φύλλα που πέφτουν. Ξέρεις πως αυτό συμβαίνει για να βγουν άλλα! Πιο φρέσκα, πιο υγιή!
Η γη ενώνεται με τον ουρανό και ευωδιάζει..... Κάτι θα γεννηθεί και χαίρεται.
Όχι, δεν αγάπησα το φθινόπωρο ξαφνικά. Είναι που το θυμίζεις εσύ και το 'δα μ' άλλα μάτια.
http://www.youtube.com/watch?v=i3m8OCNG76g

Μέτρα αν, να χάνεις να.

Και υποθετικά σου λείπει... Και συ πας να κάνεις την υπόθεση πραγματικότητα... Έχεις τόσο θάρρος ή μήπως έχεις τόσο θράσος?

Η στιχομυθία με το μέσα στο ίδιο συμπέρασμα σε οδηγεί συνεχώς... Μήπως θα ήταν προτιμότερο για την εξέταση και άλλων πιθανών εναλλακτικών, να επεκταθεί και "στα έξω"? Γίνεται να υπάρχει μονόδρομος? Ή μήπως είναι σταυροδρόμι και πρέπει να διαλέξεις την κατεύθυνση, τον προορισμό...(?) Μα, όπου κι αν θες να πας, όσο κοντά ή μακριά κι αν είναι, ακόμα και αν επιλέξεις την αντίθετη κατεύθυνση, κάνοντας τον κύκλο ακόμα ακόμα, κάποια στιγμή δε θα φτάσεις? Θα φτάσεις... Μα θα καθυστερήσεις... Μα θα ξοδέψεις επιπλέον ενέργεια.... Όμως δε σου περισσεύει... Είναι και απεργία και δεν έχεις από πού να προμηθευτείς καύσιμα...
Ναι, ειναι αλήθεια... Διανύοντας μεγαλύτερη απόσταση θα κερδίσεις κιόλας, δε θα χάσεις μόνο. Θα κερδίσεις γνώση, πληροφορίες, εμπειρίες... Όμως, απ' τη στιγμή που οι αποθήκες σου είναι άδειες μπορεί το ταξίδι σου να μείνει στη μέση... Μπορεί ποτέ να μη φτάσεις. Θα σταματήσεις κάπου που πάλι δε θα 'χει ούτε πίσω ούτε μπρος... Μα αν σταματούσε ως τότε η απεργία? Άν συναντούσες καποιον που σου χάριζε ή σου δάνειζε? Αν, αν, αν... Ρισκάρεις?
Χρόνια έχεις ενηλικιωθεί (βιολογικά). Ο έφηβος γιατί δε σε ξεχνάει? Σ' αγάπησε τόσο? Τον αγάπησες και τον κέρδισες? Ή μήπως σε βοηθά να ζεις?
http://www.youtube.com/watch?v=zt1R8LQ5-LI