Σε άδειους δρόμους, σε σκοτεινά μπαρ, ρημαγμένα απ' την απουσία της ουσιαστικής παρουσίας, φιγουράρεις. Χωρίς θαυμαστές, ούτε καν με θεατές. Ανυποψίαστο το πλήθος δε σταματα. Προχωρά. Όλοι προχωρούν. Πού πάνε άραγε; Η διαδρομή είναι μεγάλη, κουραστική. Έτσι, οι περισσότεροι, έχασαν το στόχο τους στην προσπάθειά τους να τον βρουν. Τελικά, τι έχει σημασία; Το ταξίδι ή ο προορισμός; Πάνω που καταλήγω, αναρωτιέμαι ξανά. Και τα ερωτηματικά πληθαίνουν. Πότε θα φύγει το κόμμα; (; - , = .)
Άδειασαν οι τηλεκάρτες... Μείναμε με το ακουστικό στο χέρι. Το αυτί μας αγγίζει ο ήχος της σωπής. Αυτός ο βουβός, ο ανύπαρκτος ήχος. Μια φωνή που δε μιλά. Κι αν μιλά δεν την ακούμε. Χρειάζεται να φωνάξει. Έχουν πληγωθεί οι χορδές και δεν ακούγεται.
Τελείωσε και το νερό... Διψάμε μα δεν έχουμε να πιούμε. Είναι που το 'πιαμε μονομιάς; Είναι που δεν ψάχνουμε στα σωστά μέρη; Είναι που δεν έχουμε άλλα αποθέματα; Είναι που ό,τι βρίσκουμε είναι μολυσμένο; Σίγουρα κάτι είναι... Και μεις ακόμα διψάμε!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
H φωνή που δε μιλά, γράφει (;)... Η φωνή που γράφει, ζει (;). Η όποια φωνή... (ας φύγει κι από εδώ το κόμμα...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΝερό υπάρχει... Είμαι σίγουρη.
Κάπου...
Αλλά υπάρχει, κι αν αυτό, δηλαδή η πίστη, δεν είναι κίνητρο να ψάξουμε το νερό, τότε ποιά είναι τα κίνητρα μας;
Λατρεύω Psychomythia!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυαγαπημένη μου Πρωτόπλαστη, τίποτα δεν είναι ατελείωτο...(δυστυχώς ή ευτυχώς)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι'αυτό το ζητούμενο δεν είναι μόνο να ψάξουμε για κάτι που ίσως κάπου να υπάρχει, αλλά και να δημιουργήσουμε κάτι που είτε τελείωσε είτε δεν υπήρξε ποτέ...κάτι καινούργιο...