"Μην πυροβολείτε την χαρά μου"

.....Πώς γίνεται "τ' αυτιά τους" να ακούν μόνο την χαρά σου και ποτέ την ανάγκη σου???
Χρόνια το 'χω διαπιστώσει και κάθε φορά επιβεβαιώνομαι.....

Είναι όμορφο το γέλιο.... Χαρίζει ζωή λένε..... Γιατί να φοβάσαι να γελάσεις???
Φεύγεις μακριά, να μη σε ακούν που γελάς....Κι όμως, σαν κάποιος να προδίδει την ομορφιά του "μυστικού" σου... Και όχι, δεν χάνεται η ομορφιά!!! Αν υπάρχει δεν χάνεται!!! Είναι όμως που προσπαθούν να τη λερώσουν.... Κι είναι ακόμα που η ομορφιά του δεν χωράει στην αγκαλιά τους... Δεν είναι σαν τον πόνο... Ο πόνος σου τους έχει ανάγκη...Η ομορφιά όμως υπάρχει και χωρίς τους....
Ξέρω να πλένω....Και να ξεπλένω.....Όμως είναι αυτό το γαμώτο....

Και τελικά, διαπιστώνω μόνο αυτό: Πόση ανάγκη μπορεί να σε έχουν???? Πόση άραγε???....γιατί η ύπαρξή τους δεν επιβιώνει χωρίς την παρουσία σου....

Όμως και πάλι σ' όλο αυτό κάτι λείπει. Δεν ψάχνω πολύ για να το βρω. Η ειλικρίνεια... γιατί υπάρχει ο φόβος....ο φόβος της απάντησης!!! Κι έτσι? Μιλάμε για ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ? ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ? Η μάσκα έγινε το πρόσωπό μας και το πρόσωπό μας χάθηκε στα βάθη του εγωισμού μας, του φόβου μας, του εαυτού μας....

Πες μου την αλήθεια...που μόνο αυτή σου δίνω....
Ξέρω να γελάω....Ξέρω να δακρύζω....
http://www.youtube.com/watch?v=Gp7W7lFh0k0

Υπάρχουν και αυτοί....

Ανάγκη???
Όρεξη!!!!
Όρεξη που δημιουργεί ανάγκη... Άνθρωποι που προκαλούν όρεξη...

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σε κάνουν να ζεις πιο ανάλαφρα, που σε ανακουφίζουν...που σου χαρίζουν έμπνευση...θετική έμπνευση... Που σε "βοηθούν" να ασχοληθείς με αυτό που σε οδηγεί σε νιρβάνα...Που μπορείς να μοιραστείς αυτή τη νιρβάνα....που μπορεί να "συναισθανθεί" αυτή η νιρβάνα... Που δε θες να γράψεις για να ανακουφιστείς, για να εξωτερικεύσεις αυτό που σε πονάει... Που απλώς, θες να γράψεις γι' αυτούς...σε αυτούς.... Να γράψεις και να μη γραφτείς, ακόμα κι όταν το μελάνι ρέει άφθονο.... Γιατί απλώς υπάρχουν άνθρωποι που σε εμπνέουν.... Για όσο....

Κι ακόμα πιο πολύ όταν μπερδεύονται μυστικά οι εμπνεύσεις.... Όταν η μια ντύσει την άλλη... Τότε διαμορφώνεται το σκηνικό... Έχει εικόνα, έχει και ήχο... Και σ'αρέσει το έργο που δημιούργησες -ατε... Σε παίρνει και σε πάει...Σε ταξιδεύει στο αλλού...Σε αυτό το πολυαγαπημένο αλλού, που μόνο συχνά δεν πας...γι'αυτό είναι και τόσο όμορφο... Κι όλα άυλα...κι όμως, αληθινά, πραγματικά...Δε φοβάσαι μην ξοδευτείς. Ξέρεις πως δεν ξοδεύεσαι. Ξεχνάς να φοβάσαι... Απλώς φεύγεις...Τα ξωτικά σε παίρνουν και φεύγεις μαζί τους, σε παρασύρουν στον χορό τους....Κι εσύ μόνο γελάς.... Άρα, τι να φοβηθείς? Να ξοδέψεις χαμόγελα??? Ξόδεψε όσα θες....και....πού ξέρεις...??? Μπορεί τελικά να "συνηθίσεις" και το χαμογελαστό πρόσωπο να γίνει η φυσική σου έκφραση....